Dankzij de watermethode hebben wij onze kinderen leren kennen
Een titel die vragen oproept, waar ik later op terug kom. Maar laat me beginnen met mijn ervaring in een verhaal vast te leggen.
In de ochtend krijg ik een telefoontje van iemand waarvoor wij de uitvaart van vader en moeder hebben verzorgd in het verleden, dus die ik al goed ken. Marijke vertelt met een brok in haar keel dat haar dochter Manon de avond ervoor is bevallen van een veel te vroeg geboren tweeling, 21 weken oud. Het betreft een jongen en een meisje, het meisje was al een week eerder overleden in de baarmoeder, maar omdat de baby’s in 2 vruchtzakken zaten, zou men afwachten tot het jongetje geboren werd. Echter, de bevalling was toch onverwacht op gang gekomen, en helaas is ook het jongetje toen geboren. En met 21 weken geboren worden is veel te vroeg.
Ze weten niet goed wat er nu precies moet gebeuren, want ze willen wel graag bewust afscheid nemen en hun kindjes laten cremeren, of ik met de ouders wil gaan praten. De kindjes worden overgebracht naar het uitvaartcentrum ondertussen.
Als ik erheen rijd, gaat er van alles door me heen. Wat kun je, en wat mag je zeggen, zoveel woorden die allemaal niets zeggen: “gecondoleerd” , of “wat erg voor jullie”, hoe maak je die openingszin in dat grote verdriet, zonder dat je ook maar een aanraking mag doen i.v.m. Corona… Liever had ik ze bij binnenkomst een knuffel gegeven, dat zegt veel meer dan duizend woorden, maar helaas dat mag nu niet.
De nieuwe mama Manon, want per slot van rekening is ze mama geworden, ligt moe op de bank. Heel verdrietig is ze als ze het verhaal vertelt, van hun hoop voor het jongetje, die tenminste nog gezond was, maar nu ook mee werd geboren terwijl het zijn tijd nog niet was. Van hun blijdschap om de zwangerschap, naar wat bij de eerste echo een tweeling bleek te zijn, en nog later, bij de 20 weken echo zagen ze dat het meisje overleden was. Een rollercoaster waarin ze terecht waren gekomen!
Haar man, Eric, was erg lief, zette koffie en regelde alles. Ik voelde heel veel verdriet, maar ook heel erg veel liefde bij deze twee mensen.
Toen we erover praatten hoe nu verder, vertelden ze dat de kindjes in het water waren gelegd in het ziekenhuis, nadat zij voor die keuze waren gesteld. Ze konden de kindjes op de klassieke manier koelen, of, zo stelde men voor, in het water leggen, de zogenaamde “wateropbaringsmethode” bij kleine baby’s. Er werd gezegd dat je dan mooie foto’s van de kindjes kon maken. Hoewel er verder weinig werd uitgelegd hierover, kozen ze toen al instinctief voor het laatste.
Nu ben ik zelf een aantal jaren geleden bij een lezing geweest van de arts die de wateropbaring had uitgevonden, nadat ze zelf een doodgeboren kindje had gekregen. Ze was aan het denken geslagen: als een baby in je buik in het vocht ligt, waarom dan ook nu niet? en ze vertelde, dat ze zomaar, haar onderbuikgevoel volgend, een tupperware bakje had gepakt waar ze het kleintje had ingelegd en in de koelkast gezet, gewoon bij haar thuis. En wat schetste haar verbazing, toen ze een paar uur later keek, zag ze een prachtig mooi roze baby’tje, in plaats van die akelige kleur die het kort daarvoor had. Daardoor kon ze hele mooie foto’s maken, op haar manier afscheid nemen, en had ze een hele goede herinnering aan haar kindje. Dat is ze verder gaan onderzoeken, heeft het overal kenbaar gemaakt, en steeds meer ziekenhuizen volgden die methode.
Waar ik zelf nog heel sceptisch was bij die lezing destijds, ook al was het de arts zelf, heb ik nu met eigen ogen kunnen zien wat het doet, en hoe mooi het is.
Want de kindjes van Manon en Eric werden ook bij ons in het uitvaartcentrum in het water gelegd. Elke dag werd het water ververst om de ouders het optimaal haalbare te kunnen bieden. Ze bleven, ondanks dat het meisje al wat eerder overleden was, heel erg mooi, zo mooi zelfs, dat de ouders de kindjes nog vast hebben kunnen houden, en dat ook hun familie de kindjes nog heeft kunnen zien. Tot de laatste dag konden de ouders hun kindjes nog zien en aanraken. Dit is van wezenlijk belang bij het afscheid nemen en de verwerking van alles. Al in het ziekenhuis kregen ze de keuze om de kindjes bij hen te houden die avond en de volgende ochtend daar te laten dat het ziekenhuis voor de crematie zou zorgen, of, en dat laatste werd door de ouders gekozen: de kindjes meenemen en zelf de uitvaart laten verzorgen. Door de juiste keuzes te maken, en misschien ook wel hun gevoel te volgen, hebben Eric en Manon dit samen intensief kunnen meemaken.
De ouders hebben de beide kindjes nog een naam gegeven, en aangegeven bij de burgerlijke stand, zodat iedereen weet: ze hebben bestaan, ze waren er, we hebben ze even mogen leren kennen, en ze blijven in ons hart…
De kindjes zijn ook samen in een mandje gelegd en gecremeerd, zoals ze steeds bij elkaar zijn geweest. Dat voelde goed voor de ouders, en dat mocht volgens de wet ook, omdat ze beiden nog geen 24 weken waren. Manon en Eric hebben op deze manier heel bewust afscheid genomen, en kunnen hier met een warm gevoel op terugkijken.
Omdat ik deze wateropbaring met eigen ogen heb kunnen volgen, weet ik nu ook hoe ontzettend belangrijk dit kan zijn voor andere ouders die dit overkomt. Daarom heb ik aan de ouders gevraagd of ik dit verhaal mocht delen. Ook zij onderkennen het belang om andere mensen te laten weten hoe zeer deze wateropbaring-methode kan bijdragen in een mooi afscheid van je kindje, wat je zo graag geboren had zien worden.
Met onze ervaring in het rouwcentrum, en die van de ouders en de familie, kunnen we alleen maar zeggen, dat de ouders in het ziekenhuis al de juiste keuze hebben gemaakt, waardoor ze heel intens nog van hun kindjes afscheid hebben kunnen nemen, en dat ze hiermee verder kunnen in hun rouwproces. Dit is precies wat zij andere mensen willen meegeven die hetzelfde overkomt….
Met dank aan Eric en Manon voor hun medewerking aan dit verhaal. (namen zijn gefingeerd)
Geschreven door Gerrie van Oirschot,
uitvaartleidster bij Monique van Houtum Uitvaartbegeleiding
Voor meer informatie kun je kijken op :