Monique spreekt met Ilona, de moeder van Mark van Ree. Mark was 17 jaar toen hij op 13 januari van 2011 overleed. Mark stond midden in het leven, genoot van alle kanten, had heel veel vrienden en was een open, eerlijke en ondeugende jongen. Mark vond het heerlijk om onder de mensen te zijn en hij was een echte levensgenieter.

Hij had al een goed beeld over zijn toekomst: het liefste iets met auto’s. Helaas kwam zijn toekomst niet uit zoals hij gepland had. Mark werd ’s nachts niet lekker en kreeg een soort van ‘griep verschijnselen’. Het was tenslotte winter, dus geen paniek. De volgende dag bleef Mark thuis van school maar zijn ouders hoefden niet thuis te blijven, zo erg was het niet gaf hij zelf aan. Joost, de vader van Mark, is tussen de middag een kijkje komen nemen, maar het zag er niet zorgwekkend uit. Ilona is vroeger van haar werk naar huis gekomen. Ilona en Mark hebben volop zitten kletsen en niets wees op iets ernstigs. Wel kreeg Mark vlekjes op zijn huid en had hij koorts. De huisarts werd gebeld maar niets wees op spoed. Toen de huisarts om 17:00 uur kwam zag de huisarts gelijk dat het wel ernstig was. De ambulance was er om 17:30 uur en om 21:45 is Mark in het bijzijn van zijn ouders en zus overleden. Meningokokken in een bijzondere variant, waar niets aan te doen is. Ook al waren ze er eerder bij geweest, dan nog was de uitkomst hetzelfde geweest: het overlijden van een jonge man.

Een directe klik

Toeval bestaat niet. Zes maanden eerder ontmoet Ilona Monique bij een uitvaart die Monique voorging. Waar Ilona één van de familieleden was. Ze raakten in gesprek en er was direct een klik. Toen Mark overleed was dan ook voor Ilona en haar familie meteen duidelijk: ik wil Monique. Er werd een afspraak gemaakt voor de volgende ochtend, want het gezin wilde eerst het zeer onverwachte overlijden door laten dringen. De volgende ochtend heel vroeg werden de vrienden van Mark ingelicht, want die waren heel belangrijk voor Mark.

Een verademing

‘Als wij, Ilona en familie, nu 9 jaar later terug kijken op de uitvaart geeft dat veel troost. Ilona had destijds tegen Monique gezegd dat Monique het ergste beroep heeft dat ze voor kon stellen, maar we hebben nu ervaren dat het ook heel veel kan geven en ons gegeven heeft! Want de uitvaart was het belangrijkste en laatste dat we nog konden doen voor onze Mark.

De manier waarop Monique ons aan de hand nam was zo respectvol, zorgvuldig en  belangrijk voor ons op dat moment. Ook voor onze verwerking nadien. Eigenlijk is die hele week na zijn overlijden zo respectvol begeleid door Monique. Zonder Monique zou dat niet gelukt zijn. Zij pakte dingen op, overlegde met ons en met Mark zijn vrienden, en gaf ons de ruimte om stapsgewijs dingen te beslissen. Het voelde alsof we telkens op het juiste moment de juiste informatie kregen, om het juiste te doen. Ook werden er allerlei mogelijkheden voorgelegd want wij hadden geen ervaring met het regelen van een uitvaart.

50 vrienden

‘De avond na het overlijden van Mark is er ook nog een aparte bijeenkomst geweest met zijn vrienden op het plein waar ze altijd bij elkaar kwamen. Ondanks de grote schok hebben zijn vrienden dit georganiseerd als nagedachtenis aan Mark. Omdat de vrienden zó belangrijk waren voor Mark, werden die ook door Ilona en haar familie en door Monique er volop bij betrokken. Er was ook rechtstreeks contact tussen Monique en de vrienden van Mark. Monique benaderde hen op een manier die zij fijn vonden omdat ook hun verdriet en schok heel erg groot was. En ze waren nog zo jong! Als wij nu bij de vrienden van Mark de naam Monique van Houtum noemen dan weten ze nog meteen wie dat is, en dat zegt genoeg. Ze zijn heel goed begeleid. De grote groep vrienden (ca. 50 man) kregen alle ruimte die ze nodig hadden. Ook voor ons was dat fijn, dat Monique een stukje regie hield en wij ons konden focussen op ons verdriet.

Het Afscheidshuis

Het Afscheidshuis werd ‘ons tweede huis’ waar wij geleidelijk afscheid konden nemen van Mark. Daar was alleen familie bij. Maar op de afscheidsavond was iedereen er bij en was het ontzettend druk. Het hele Afscheidshuis werd overgenomen door familie/vrienden en kennissen van Mark. En dat gaf een warm gevoel. Wederom werd alles goed gecoördineerd door Monique en haar team.

De uitvaart

De dag van de uitvaart ging stapsgewijs. Eerst met het gezin naar Het Afscheidshuis, vanuit daar naar het crematorium. In het crematorium werd iedereen weer goed opgevangen door het team van Het Afscheidshuis. En dat viel niet mee, want het aantal bezoekers, ruim 800, moesten in goede banen geleid worden. Maar ondanks de zeer grote opkomst werd alles perfect geregeld. De vrienden kregen een plek voorin de aula omdat zij zo belangrijk waren voor Mark. Vlakbij de familie.

Wat ons als familie het meest bijgebleven is was toen alle jongens wilden opstaan aan het einde van de dienst. Monique zei toen: blijf nog even zitten, dan kunnen jullie ook in beslotenheid afscheid nemen van Mark. Monique dacht echt overal aan!

Daarna hebben we als gezin Mark naar de crematieruimte gebracht. Dat was onvergetelijk dat dit mocht. Wij waren niet op de hoogte van deze mogelijkheid en dit rondde het afscheid af.

Voor alles omtrent het afscheid geldt dat ik niks anders had gewild. Ter afsluiting kwam Monique enkele weken na de uitvaart nog langs met een wensballon. Tot op de dag van vandaag hebben wij nog steeds contact met deze kanjer Monique.