Stelt u zich een dame van 57 voor. Heel precies, niet alleen had ze alle aandacht voor zichzelf, ze was ook heel secuur in de keuze van haar spullen. Ze had een oog voor mooie dingen en hoewel ze zich niet alles kon veroorloven, probeerde ze toch aan die mooie spullen te komen door bijvoorbeeld een uitverkoop strak in de gaten te houden. Naast die perfectie was ook iedereen bij haar altijd welkom. Deze gastvrije en goed georganiseerde dame heet Linda.

Linda haar goed georganiseerde leventje stond ineens op zijn kop toe ze heel erg ziek werd. De gevreesde K kwam in haar leven. Haar focus lag ineens niet meer op mooie spulletjes maar op een strijd tegen baarmoederhalskanker. Linda werd afhankelijk van iedereen; haar buren en vriendinnen hielpen. Omdat ze alleenstaand was, vond ze het erg moeilijk om deze hulp te accepteren. Tussen de chemokuren door, voelde ze zich weer wat fitter en, probeerde ze snel de draad weer op te pakken.

Ze maakte graag foto’s van de natuur. En zo kreeg Linda het plan om, indien het niet goed met haar zou aflopen, een boek achter te laten met haar foto’s en zelfgeschreven gedichten.

Het boek kreeg steeds meer vorm. Op een gegeven moment was het al zo ver af dat haar vriendinnen riepen: “Ik wil er al een voordat er iets met jou gebeurt. Jij moet het zelf voor ons signeren!” Dus werd er een bescheiden oplage gedrukt voor haar vriendinnen.

Ondanks de vele chemokuren ging het steeds slechter met Linda. Ze nam contact met ons op om het over haar afscheid te hebben. Toen ik, Gerrie, bij haar binnenkwam, was het er alles behalve netjes; er lag veel rommel in de kamer en ze lag afhankelijk in een bed voor het raam. Het was triest om te zien hoeveel ze van haar georganiseerde karakter had moeten inleveren. Wel had ze al heel goed nagedacht over haar uitvaart; over teksten, sprekers en muziek. Ze was er heel bewust mee bezig en ik bewonderde haar kalmte hierin. En zo werd het voor mij makkelijker om met haar over dit onderwerp te praten. Ze liet mij het fotoboek zien en sterker nog, ik kreeg ook zo’n boek cadeau.

Linda vroeg mij om, als het mogelijk was, haar uitvaart te leiden omdat het gesprek zo goed voelde. Voordat ik weer huiswaarts ging heb ik haar heel veel sterkte gewenst en verteld dat ze een hele krachtige vrouw was.

Even later vroeg ze mij nog een keer langs te komen. Ze had de wens dat ik samen met de mensen op haar uitvaart een lied zou zingen. Ik twijfelde, maar omdat ik wel een beetje noten kan lezen en het maar twee zinnen waren die steeds herhaald moesten worden, heb ik ja gezegd.

Toen Linda overleed, heb ik samen met haar vriendinnen de uitvaart verder vorm gegeven. We spraken af dat ik op de dag van de uitvaart het lied in zou zetten, maar dat zij mee zouden zingen. Helemaal zuiver werd het uiteindelijk niet, maar dat zou Linda niet zo erg meer vinden. Door haar ziekte was ze het leven anders gaan zien. Niet alles moest meer perfect zijn, ze kon wat meer loslaten.

Ze gaf met haar boek vol prachtige foto’s en teksten een mooie herinnering mee aan mensen. Zo zou ze niet vergeten worden. Ik heb het boek nog steeds in de kast staan en als ik het zie, komt er toch weer een glimlach op mijn gezicht. Fijn, dat ik Linda heb mogen leren kennen en haar heb mogen begeleiden in die laatste fase van haar leven.

Gerrie van Oirschot
Uitvaartverzorgster bij Monique van Houtum Uitvaartbegeleiding