Samen tot het laatst
Dit is het verhaal van Jan en Mien. Zij leerden elkaar kennen in 1945, aan het einde van de oorlog. Jan was 18 en Mien was 16 jaar oud. Ze werden verliefd, verloofden zich na twee jaar en na nog eens vijf jaar (zo ging dat in die tijd) zijn ze op 24 mei 1950 getrouwd.
In 1953 kregen ze een zoon; Jan junior, en in 1960 werd dochter Jolanda geboren. Samen vormden ze een gelukkig gezin. Ze leefden eenvoudig, in de traditie van die tijd. Jan werkte hard bij de posterijen en Mien was huisvrouw en moeder.
De kinderen hadden het fijn thuis. Het was een warm nest waarin iedereen altijd welkom was en mee-eten altijd kon. Mien kookte voor een ‘weeshuis’ zoals ze zelf altijd zei.
Later werden Jan en Mien de trotse opa en oma van zeven kleinkinderen! Een rol waarop ze zich helemaal stortten want, wàt is dat fijn… Ze woonden allemaal in Tilburg, dus zagen ze de kinderen en kleinkinderen regelmatig en altijd onder het motto: aanschuiven maar, er is genoeg!
In 2002 werd Mien ziek. Ernstig ziek. Behandelingen volgden en ze knapte wat op. Maar ze werd nooit meer de oude en bleef tobben met haar gezondheid.
Jan zorgde voor haar met alle liefde die hij voor haar had. Hij leerde zelfs koken, zodat hij haar kon verlichten, want hun huis moest de zoete inval blijven. Daar genoot Mien ontzettend van.
Maar in 2010 kreeg Jan een hartaanval en moest hij geopereerd worden. Toen in dezelfde maand ook de ziekte van Mien weer de kop op stak, besloten ze te verhuizen naar een aanleunwoning. Dat was wel even wennen.
Zo wordt het 24 mei 2020. Jan en Mien zijn 70 jaar getrouwd. Helaas kan het door de pandemie niet uitgebreid gevierd worden, maar kinderen en kleinkinderen hebben toch wel wat geregeld: een aubade, mooie kaarten en bloemen, een grote taart. Zo werd het toch een feestelijke dag, daar bij Jan en Mien.
Op 6 juni gaat Mien ineens zó hard achteruit dat ze opgenomen moet worden in het ziekenhuis. Door alle strenge maatregelen kan er geen bezoek komen en zéker Jan niet, omdat zijn gezondheid natuurlijk ook niet goed is. De kinderen zien ook hun vader hard achteruit gaan omdat hij zijn Mien zo mist.
Mien overlijdt op 8 juni, alleen, in het ziekenhuis. Als de kinderen het gaan vertellen aan Jan zegt hij: zonder Mien vind ik er ook niks meer aan. Jan gaat op bed liggen, weigert eten en drinken en sterft twee dagen na Mien.
Ik was bezig met de regeling voor de uitvaart van Mien toen ik gebeld werd door Jolanda dat haar vader ook overleden was. We besloten meteen dat het een uitvaart ‘samen’ moest worden.
Op de dag van de uitvaart stonden er twee kisten in het crematorium, dicht, heel dicht, tegen elkaar aan. De kinderen en kleinkinderen hebben symbolisch een lint aan elkaar doorgegeven waarbij ze ieder een herinnering aan Jan en Mien ophaalden. Daarna hebben ze het lint door de handvaten gevlochten, want…
Jan en Mien, samen verbonden voor altijd.
Dit zijn gebeurtenissen die mijn vak zo boeiend maken. Ook in deze periode met coronabeperkingen kunnen we door symbolen laten zien hoe nauw we verbonden zijn.
Monique van Houtum, Uitvaartleidster
De namen in dit verhaal zijn gefingeerd.